O mnie i nie tylko

Nie wiem co sobie myślałem ale może od początku.

Wiktorię poznałem na początku października, wprowadziła się do mieszkania studenckiego w którym mieszkam. Szybko nawiązaliśmy pierwszy kontakt. Następnego dnia po wprowadzeniu się zaprosiła mnie wraz ze swoją koleżanką na karaoke, było miło do czasu gdy dosiadł się do nas jej kolega, od razu wyczułem że coś jest nie tak. Gdy karaoke się skończyło zaproponował by pójść potańczyć nie był to jakiś super pomysł. Ja nie lubię ani karaokę ani klubów ale poszedłem by się zapoznać z nową współlokatorką. Gdy współlokatorka i jej koleżanka poszły po drinki zostałem z jej kumplem na parkiecie gdy on nagle się odwrócił i poleciał za nimi bez żadnej informacji. Zasmuciło mnie to i odpuściłem i sobie poszedłem, znów dała znać moja nieśmiałość. Po powrocie do mieszkania zostawiłem karteczkę że to nie moje klimaty. Wtedy nawet nie czułem żadnego uczucia do niej. Potem kilka razy ze sobą rozmawialiśmy dość szczeże ona o swoich problemach a ja o swoich. Wtedy zacząłem coś do niej czuć, zauroczenie to było to. Niestety podczas jednej z rozmów wyszło że ma chłopaka więc znów odpuściłem. Argumentowałem to tym że to ona zainicjowała ten związek, więc racjonalnym było to by odpuścić. Niestety podświadomie nie odpuściłem. Gdy jej znajomi do niej przychodzili ja chciałem się do nich przysiadać aż w końcu mnie wygonił ten jej znajomy. I znów odpuściłem. Niestety negatywne emocje które się wtedy nagromadziły musiały znaleźć ujście i znalazły następnego dnia z samego rana waliłem łyżką w patelnię i tym tylko zaogniłem konflikt. Co doprowadziło do tego że współlokatorka kazała mi się odpierdolić, co u mnie poskutkowało jeszcze większą flustracją i bezsilnością. Punktem kulminacyjnym była noc jakieś 3 tygodnie temu. Była to noc podczas której współlokatorka uprawiała sex ze swoim chłopakiem. Był on głośny że był słyszalny w moim pokoju. To mnie złamało. Od tego czasu cierpię na bezsenność, brak apetytu i osłabione samopoczucie. Nie chciałem przyjąć do wiadomości że to zakochanie i szukałem innych możliwości, żadna nie sprawdziła egzaminu. Teraz to sobie uświadomiłem i wiem że nie mogę teraz jej tego wyjawić bo ona cały czas jest ze swoim chłopakiem a wiem że to może więcej szkód niż pożytku. Podjąłem decyzję szybszego wyjazdu na święta. Może po nich będę w stanie wyjawić jej prawdę

Kolejny dzień złych zdarzeń. Kolejny raz uświadamiam Sobie że nikogo nie obchodzę. Współlokatorzy uważają mnie za gościa który jest i nic więcej. Znajomi nawet się nie odezwą bo i po co. Żadnej sprawy nie mają. A ja co? A ja jestem pogrążony w tragedii. Psycholog kazał mi iść na siłownię ale to nic nie dało. Świat jest niesprawiedliwy. Oddał bym wiele za szczęśliwą rodzinę. A mam tak zjebaną przeszłość, ślepotę jednego oka wygląd(z twarzy, z winy opuchlizny) zbója, bydła i Bóg wie co jeszcze. Czy życie mnie złamało? Nie. A dlaczego to wiem? Bo nie poderżnąłem sobie gardła nie powiesiłem się, bądź nie zabiłem kogo popadnie. Czy jestem na granicy ? Nie. Ale każdy ma swoją granicę. Jeszcze rok temu było lepiej. Ale roczne wykluczenie przez innych daje się we znaki. Może i lepiej by było mieszkać na bezludnej wyspie? Oczywiście może to być ze mną problem że ludzie nie chcą mojej obecności ale co z tym zrobić? Na płaszczyźnie zawodowej jest w porządku lecz poza nią nie mam nikogo. Życie jest do bani

Dziś znowu mi smutno. Nie mam z kim gadać. Leżę w łóżku i przeglądam FB i widzę zabawę innych a ja? A ja jestem przegrywem który jest inteligentny ma pieniądze i jest miły. Ale przez to i moje dotychczasowe życie mam życie do bani. Jestem sam jak palec, nikogo kto by się zapytał co u ciebie. Jedynie napiszą gdy coś chcą. A ja też nie piszę bo i po co. Jestem na studiach i jestem jedynym chłopakiem na roku przez co trafiłem na tzw. ścianę znajomości. Nikt nie chce ze mną gadać no chyba że MUSI. A ja już nie wiem co robić. Jestem 23-letnim prawiczkiem i nawet nigdy się nie całowałem. Oczywiście zakochiwałem się nie raz lecz zawsze gdy wyrażałem swoje uczucia byłem wyśmiewany i alienowany. Teraz jestem na roku z samymi dziewczynami które się że sobą zgrały, mnie traktują jako zło konieczne. I teraz na koniec powiem to co bym zrobił gdyby nie doświadczył tego co przeżyłem. Każdą agresję wobec mnie oddał bym nie tylko z nawiązką słowną ale i fizyczną której by nie udowodnili. Jestem osobą ugodową bo wiem do czego to może doprowadzić. 

Pamiętacie swoje pierwsze wspomnienie? Co to było? Jazda na rowerku lub może zabawa z mamą? U mnie pierwsze wspomnienie to moje zgrzytanie zębami oblany benzyną przez ojca(zresztą oblał cały pokój) a mojego dziadka(ojca mojej mamy pobił). Jedynie przez to że zapalniczka mu nie odpaliła jestem wśród żywych. Takie jest moje pierwsze wspomnienie.

To pierwszy wpis. Nie wiem czy będę kontynuował tego bloga. Lecz trochę tu popiszę. Biorąc pod uwagę mój bagaż emocjonalny nie wiem co robię w tym miejscu co jestem. Moje życie choć ma plusy ma też minusy. Jednym z takich minusów jest samotność. Nie mam bliskich znajomych ani nikogo komu bym mógł się wyżalić. Dlatego piszę to co piszę. Mam 23 lata ale widziałem już dużo śmierć bliskich w wieku 9 lat pokaranie niepełnosprawnością czy wiele innych złych rzeczy. To oddziałowywuje na mnie. Jestem gościem który mimo dobrej sytuacji majątkowej jestem uczuciowym przegrywem który mimo prób nawiązywania kontaktów, takich bliższych nigdy nie udało mi się nawiązać. Znajomi mówią że znajdę sobie kogoś, w to nie wątpię. Albo kogoś kto będzie chciał mnie naciągnąć, jako plan b jeśli będę jedyną dostępną opcją lub na stare lata gdy będę dalej sam i niedołężny. Moja samoocena jest wyższa od kubła pomyj a niższa od ludzi którzy mimo tzw. 8 lub 9 na 10 i twierdzą że są brzydalami. K...was ja mam 3/4 twarzy czerwone i oni uważają że oni są brzydcy? Większej hipokryzji nie słyszałem. Wiecie czemu nie zamknąłem się w sobie lub nie zwariowałem od swojego życia. Bo chcę bydłu pokazać jak bardzo się mylą. Koniec